GAÑADOR na categoría de PERSOAS ADULTAS
Federico Limeres Arias do CEIP Álvarez Limeses, Pontevedra
A HERDANZA
Ao baixar do avión, sentiu o estupor incrédulo que producen as xeografías
míticas. O esplendor solar da mañá parecía un saúdo de benvida.
De camiño ao hotel, o autobús percorreu estradas, avenidas, rúas ateigadas
de vellos Cadillacs, de Pontiacs maxestosos como carrozas; dende o seu
asento, a multicolor corrente de carrocerías semellaba un banco de peixes
tropicais. De certo, A Habana non era só un nome nos mapas.
A carta chegara nun sobre cos bordes rebereteados en branco, azul e
vermello. Cunha caligrafía esmerada, o seu remitente facíalle unha confidencia
que parecía extraviada dunha telenovela. Quedábanlle meses de
vida e tiñan que verse. Non o pensou dúas veces. Non tiña elección.
Avisouno da súa chegada dende un café. A conversa foi fría e alienada,
coma se estivesen en universos paralelos. Quedaron en verse ao día seguinte.
O home iría en coche; conducir era un dos últimos praceres que
lle quedaban. Aparcaría diante do hotel. O desfase horario desbaratoulle a
noite. Almorzaba cando o sobresaltou a notificación no móbil. Saíu á rúa
expectante. O home estaba sentado no seu vello Chevrolet do 58, mirando
á fronte. Tiña as mans apoiadas no volante, coma nun reclinatorio. A luz da
Habana facía intolerable o cromado dos parachoques, pero o azul metálico
do coche estaba cheo de mapas. Golpeou cos nocellos o cristal da ventá.
O ocupante pareceu espertar dun soño e empezou a xirar a manivela con
medias voltas sincopadas, coma se fose un temón. Miráronse. Agás pola
queixada afundida de quen perdeu os dentes, viuse reflectido na súa faciana
coma nun espello.
Non mentía a única foto que del gardara a súa nai: o mozo que a deixara,
había máis de medio século, e marchara para Cuba, e nunca volvera, deixáralle
en herdanza o seu tabique nasal.