Cada vez que durmía, ocorría algo. Algo malo, xa fose un pequeno incidente ou unha desgraza seria. El soñábao durante a noite e pola mañá sabíase que ocorrera. Non se podía entender, non existía ningunha explicación lóxica; só ocorría.
Todos lembraban o primeiro sinal de alarma, cando, unha noite de verán, se esboroou o balcón dunha vivenda próxima. Parecía imposíbel, a casa achábase en perfectas condicións. Pero el soñárao, e así llo contou á esposa con pasmo. Outra noite, dúas semanas despois, estoupou unha bombona de gas no seu propio edificio. Por sorte, non houbo vítimas. Tamén o soñara.
E os infortunios continuaron sucedendo, cada vez con menos intervalos de tempo. Nun aparcadoiro da vila veciña caeu unha árbore e esmagou catro coches. El soñárao esa mesma noite. E o mesmo aos poucos días,
cando ardeu un restaurante; esa vez houbo feridos.
Moi asustados, marido e muller pescudaron en xornais recentes noticias de accidentes anteriores, e el aseguroulle que algúns formaran parte dos seus soños nocturnos, nalgún caso como auténticos pesadelos. O medo inicial deu paso a un intenso pavor. Porque todo facía pensar que aquela serie de calamitosas e inexplicábeis coincidencias se viñan producindo desde había tempo en distintos lugares, talvez ata noutros países. O problema adquiriu tal traza que tiveron que compartilo con outras persoas, particularmente
familiares e amigos, que se sumaron á pescuda en hemerotecas e redes de comunicación. Constatáronse os peores presaxios: o home vivira na súa cabeza durmida un bo número dos sinistros máis graves acontecidos no planeta nos últimos anos: pontes que se derrubaban, raios que fendían fábricas, gretas que se abrían na terra e tragaban campos e casas, trens que descarrilaban, barcos que se afundían, lumes devastadores, asolagamentos, pragas, crimes… E el aínda lembraba ter vivido outros pesadelos que
non aparecían nas noticias, algúns particularmente estraños: bosques que murchaban repentinamente, alpendres que voaban sen que houbese vento, bandadas de aves que caían mortas en masa, cans que atacaban persoas, persoas que se chimpaban desde os tellados…
Moita xente morría nos seus soños. E as desgrazas non cesaban. Porén, cando o home espertaba, o mundo parecía recuperar a calma, unha marabillosa bonanza, coma se dun paraíso se tratase. Aquilo non tiña explicación, mais a realidade era teimuda. Houbo que dar rápido aviso ás autoridades, as cales, tras unha primeira reacción de xocosa incredulidade, acabaron por verificar o fatídico transo: só reinaba a tranquilidade no mundo mentres o home estaba esperto. Baixo ningún punto de vista se podía acusar de ser el o causante das traxedias, mais o sentido práctico mandaba facer algo decontado para tratar de detelas. O home quedou hospitalizado, conectado a todo canto aparello de observación había, e baixo severa custodia policial.
A primeira noite que durmiu atendido polos médicos soñou cunha montaña en chamas e ducias de persoas abrasadas. A noticia chegou pola mañá: no Xapón, un volcán extinguido había séculos activárase e sepultara varias aldeas. Na segunda, avisou dun avión que caera no mar; acababa de ocorrer en Exipto, morreran cento oito persoas. Producíranse esas noites outras catástrofes, certamente, accidentes que el non soñara; mais os que soñara, alí estaban nos medios de comunicación.
Xa non se agardou á terceira noite: a opción lóxica foi manter o home esperto artificialmente. Sucesivas doses de substancias estimulantes fixeron que deixase de durmir e de soñar; daquela, había que crer que nese tempo se evitaran moitas calamidades no mundo. Mais aos cinco días o paciente achábase a piques de tolear. Permitíronlle durmir dúas horas, e foron suficientes para que chuvias torrenciais arrasasen unha poboada rexión do Brasil.
Que facer? O recurso de impedirlle durmir non valía, pois as consecuencias estaban á vista: cada vez que o corpo caía unha miga na inconsciencia, os desastres multiplicábanse. Por fin, alguén verbalizou a idea que a todos lles roldaba pola cabeza: provocar a morte do suxeito; aínda que había familiares e amigos na sala, ninguén se opuxo.
Foi doado disimular un veleno entre as súas pílulas medicinais, todo se fixo rápida e limpamente. En minutos, a medida que nos monitores as liñas das constantes vitais se volvían planas, os rostros dos presentes, antes sombrizos, gañaban as cores dun sereno alivio. Os murmurios repartindo mutuos parabéns foron subindo de volume, pero houbo unha voz que se impuxo, a da mesma persoa que antes suxerira o crime; dixo que esperaba que non fose certo iso que din de que a morte é un soño eterno.
Por Manuel Lourenzo González