Tamén pode ser coma aquela vez que me colleu o mal. O meu chi abandonárame e acordei nun campo de ñame. Ñame por todas partes e eu, desorientado,botei a andar. Andei días e días sen saber onde estaba. Igualiño que agora, que estou no medio do mar. Eu nunca vira o mar, non podía imaxinar que era tan grande. É tan enorme que só é mar. Olle para onde olle só vexo auga e ceo. Agora fiquei só, o meu derradeiro compañeiro morreu onte e boteino ao mar, el mesmo me dixera que que o fixese así. Cantos eramos? Cantos días levo aquí? Non sei nin unha cousa nin outra. Só que é noite e que estou no medio do mar. Aquela noite no campo de ñame vin unha luz. Parecía un lume que ía e viña. Andei cara alí. Fun dar a un poboado. Estaban a celebrar unha asemblea. Sentei con eles. Todos arredor do lume que me levara alí. Un díxome que falase, que se chegara a eles era porque os deuses querían que me acollesen. Déronme ñame para plantar. Así que tiña dereito a falar na asemblea.
Agora estou a ver unha luz coma aquela. Pasa e vaise. Cando pasa vexo o mar. Está moi alta, coma nunha torre. Iso quere dicir que alí ten que haber xente, boa xente. Vou cara alí. Cando me vexan entenderán que os deuses me enviaron a eles e acolleranme, daranme un sitio para vivir, cunha esteira para me deitar e un lar para facer a miña comida. Á fin son seres humanos coma min e hanme acoller. E ao pouco xa virá o meu chia me protexer tamén nesta nova casa. Si, teño que vogar cara a luz que pasa pola tona da auga.
Xabier P. DoCampo
O chi é o deus persoal dos individuos do pobo igbo. E o ñame é un tubérculo comestíbel, base da alimentación dalgúns pobos de África.