Mañá solleira. O instituto recibía os alumnos que amosaban os seus medos. Algúns estreaban mochilas, espazo, docentes, normas…
Martiño, un deses rapaces expectante ante o descoñecido, era dono dunha historia que el non elixira.
As circunstancias roubáranlle a adolescencia.
O pai nunha cadeira de rodas, e con eivas o resto do núcleo familiar.
Convertérono no cabeza de familia, pois a súa constitución forte potenciou aquela desfeita. Tiña corpo, pero só contaba con doce anos.
Ía ao instituto por imperativo legal. Sen tarefas feitas polas ocupacións da véspera… ou representando a familia.
–Que pasou, Martiño?
–É que onte… apañamos a herba. –Podía ser outra das razóns. Por estas actitudes a rapazada alcumouno o Vello. Víano diferente. Foi na clase de Lingua Galega cando os versos feitos por Martiño, intencionadamente ben valorados pola docente, sorprenderon o rapaz e os compañeiros.
Martiño sabía escribir poemas! (Cantas cousas sabía facer Martiño!) Comezou a escribir poesía por paixón, deixándolla á profesora para que lla maquillase. E o alcume de o Vello trocouse polo de o Poeta. Que ben lle soaba! Todo un agasallo de autoestima.
Rematou o ensino obrigatorio. Martiño cargaría ás costas máis responsabilidade. Como lle pesaba!
Unha mañá de outono saltou a alarma pola bisbarra, tamén polo instituto, de que un exalumno desaparecera en estrañas circunstancias. Martiño. Resolveuse o enigma. Apareceu…
Incrible! Aqueles compañeiros pregáronme que, como escritora, lle buscase outro final para a súa historia, coincidindo tamén que eu son aquela
profesora. Así que…
Os grupos de rescate deran con Martiño mergullándose nas augas daquela ría. Estaba en paz, feliz. Coñecera unha preciosa serea que residía no fondo do mar. Agora pasaba o tempo escribíndolle poemas e contándolle todas as lendas que sabía da súa Costa da Morte. A maxia da Literatura consegue todo.
Concha Blanco